Pomysł stworzenia elektrycznych monocykli wziął się z Segwaya - rewolucyjnego, dwukołowego pojazdu.

Klasyczny Segway może nie był rewolucyjny pod względem sprzedaży i nie zawojował świata, ale pokazał coś, czego jeszcze nie było - pojazd zachowujący równowagę w trzech wymiarach, za pomocą żyroskopów i dwóch silników napędzających każde koło osobno. Silniki dostosowywały swoją prędkość do nachylenia pojazdu, utrzymując go wraz z użytkownikiem w pionie. Dodatkowo równowaga w poziomie była utrzymywana przez same koła.

O ile Segwaye są nadal produkowane (obecnie przez chińską firmę Ninebot, która wraz z Xiaomi wykupiła amerykańską firmę Segway), o tyle porównując je do elektrycznych jednokołowców (monocykli), jest to jak porównując dysk twardy do karty microSD.

Cała innowacyjność elektrycznych monocykli to przede wszystkim miniaturyzacja, która była możliwa poprzez obniżenie cen porządnych akumulatorów litowo-jonowych (li-ion), czyli takich jak używa się obecnie w laptopach, telefonach, czy... samochodach Tesla.

Tym samym elektryczne monocykle są przede wszystkim dużo mniejsze i lżejsze. Posiadają jednak często większe koła, głównie od 14 do 18 cali, przy czym najpopularniejszym rozmiarem są 16" - identyczne jak w BMX (w unicyklu można założyć nawet te same opony, co w BMX).

Co najważniejsze jednak, monocykle są pojazdami jednokołowymi bez kierownicy. Z uwagi na to, "jeżdżące kółka" nie zachowują równowagi w trzech wymiarach, tylko w dwóch (przód/tył - utrzymują użytkownika w pionie, ale nie w poziomie).

Pierwsze modele elektrycznych monocykli wyglądały bardzo ubogo. Ponadto nie posiadały one zbyt mocnych silników (maksimum 500 W), czy dużego zasięgu, a prędkość maksymalna często nie przekraczała 15 km/h. Tego typu kółka nazywamy elektrycznymi monocyklami pierwszej generacji.

Wszystko zaczęło się zmieniać od wprowadzenia na rynek przełomowego koła Ninebot One C. Parametrami nadal pasował do pierwszej generacji (prędkość maksymalna wersji C to 15 km/h, zasięg wynosi maksymalnie 15 km), jednak designem nie był podobny do żadnego z pojazdów pozostałych producentów. Futurystyczny design w białym połysku stał się od tego czasu trendem, za którym wszyscy inni chcieli nadążyć. 

Ta pierwsza wersja Ninebota One doczekała się jeszcze 3 nowszych modeli, z których najnowszym w seryjnej produkcji był Ninebot One E+, osiągający prędkość maksymalną do 25 km/h, pozwalający przejechać dystans do 35 km. Mimo, że Ninebot One E+ nie jest monocyklem najnowszej generacji, jest nadal jednym z najbardziej rozpoznawalnych i najlepiej znanych elektrycznych monocykli, przewyższających możliwościami i poziomem bezpieczeństwa praktycznie wszystkie pojazdy mniejszych lub nieznanych firm.

Mimo, że Ninebot wypuścił kolejny model o nazwie Ninebot One S2, w sklepach nadal można kupić nowego Ninebota One E+, który jest na pewno pojazdem mającym wielki wpływ na kierunek, jaki obrał rynek elektrycznych monocykli.